Ella na fame ena mezedaki

In mijn kindertijd ben ik een hoop verhuisd. Twee jaar heb ik gewoond in een plaatsje Sochos. Een plek die voornamelijk bekend staat om zijn carnaval en de traditionele kledij die daarbij hoort.
Wat ik uit deze tijd me sterk kan herinneren is de absurd steile weg van school naar huis die ik met een zware rugtas moest beklimmen , en papou Menelaos.

Papou Menelaos

Papou (betekent opa) Menelaos, onze onderbuurman, was een vrolijke man die van het leven genoot. Een goedlachse warme man, die een sterke conditie had. We maakten met hem bergwandelingen waarbij niemand hem kon bijbenen. Vroeg op de dag zat hij al op zijn balkonnetje en nodigde hij iedereen die vrolijk gemutst was met de zin : ‘Ella na fame mezedaki’ (kom een mezedaki/borrelhapje eten. Hij had een bord met alles wat hij in de koelkast kon vinden. Wat olijfjes, wat kaas, een stukje worst, wat tzatziki, wat tomaatjes. Uiteraard werd dit altijd vergezeld met een borreltje. Een glaasje tsipouro of een glaasje ouzo.